Dariusz Weichert,
Parafia p.w. M.B. Zwycięskiej w Poznaniu, os. Zwycięstwa 123
W spotkaniach synodalnych brało udział od 6 do 9 osób. Było to stałe grono parafian, którzy regularnie uczęszczają do Kościoła i którzy angażują się już w życie parafii, bądź wyrazili taką gotowość. Uczestnicy mieli różny staż parafialny, od 3 do 40 lat. Na spotkaniu dotyczącym celebrowania był obecny ksiądz wikary.
Kościół marzeń:
Wspólnota Wspólnot, której celem jest dbanie o rozwój osobistej relacji z Jezusem jej członków, umacnianie ich w powołaniu, jak i głoszenie Ewangelii tym, którzy jeszcze jej nie przyjęli. Wspólnot wzajemnie się przenikających tak, aby idąc razem przynosiły chwałę Bogu. Głoszenie Dobrej Nowiny jest obowiązkiem, który realizujemy przez: znajomość Bożego Planu Zbawienia w Jezusie Chrystusie; dawanie świadectwa wiary najpierw swoim życiem, potem słowem.
Wspólnota, bo czujemy się za Kościół odpowiedzialni, bo znajdujemy w nim swoje miejsce i umacniamy powołanie. Bez względu na to w jakim jesteśmy wieku i jakiego stanu, jesteśmy otwarci na działanie Ducha św. i nowe wezwania. Kościół, który słucha wiernych, rozpoznając ich możliwości i potrzeby duchowe, który chce poznawać to, co ich porusza, jakie mają oczekiwania związane z byciem Jego częścią. Kościół, który zabiera głos w aktualnych sprawach , które przejmują i dotykają wiernych. Nie jest obok. Umie wskazać gdzie Bóg w swoim Słowie rzuca światło na sposób myślenia np. o epidemii, o wojnie.
Osobistą relację z Jezusem budujemy przez modlitwę, życie sakramentalne, rozważanie Słowa Bożego i świadomy udział w propozycjach Kościoła opartych na Jego tradycji.
W Kościele katolickim te elementy się uzupełniają i są równie ważne.
1. Idąc razem
Opinie:
- Będąc katolikami, powinniśmy ewangelizować wszystkich zagubionych, letnich, obojętnych. Czynić powinni to ludzie wierzący i dobrze uformowani.
- Kościół jest w kryzysie. Kryzys zauważalny jest w podziałach w Kościele, w funkcjonowaniu parafii, życiu duchowym katolików, kryzysie wiary, małej znajomości Biblii i tradycji Kościoła, postępującym modernizmie i wg. niektórych protestantyzacji.
- Jako wspólnota Kościoła Katolickiego powinniśmy zmierzać do: pogłębiania wiary w Jezusa, do głoszenia Ewangelii, do głębszego poznania Pisma Świętego, formowania się przez modlitwę, udział w sakramentach, wspólną Eucharystię. Prowadzi to do otwarcia na innych ludzi, dialogu, wysłuchiwania opinii ludzi znajdujących się na peryferiach Kościoła lub poza nim, zwłaszcza ludzi młodych. Powinniśmy dawać przykład naszego chrześcijańskiego życia innym.
- Kościół jest święty, to mistyczne ciało Chrystusa co nas zobowiązuje do uwagi we wspólnej drodze.
Nadzieje:
- jako zespół synodalny się spotykamy, poznajemy i tworzymy wspólnotę, która może wraz z kapłanami zainicjować pobudzenie życia duchowego w parafii, przyciągnąć do niej nowych ludzi, zwłaszcza młodzież i rodziny;
- każdy parafianin znajdzie swoją wspólnotę, w której będzie mógł pogłębiać swoją wiarę i dzielić z innymi dary duchowe, idąc razem, budować Kościół jako Ciało Chrystusa;
- przełamiemy anonimowość w parafii.
Obawy:
- obawy przed zbyt dużą ingerencją w naukę Kościoła osób z nim nie związanych lub mu wrogich
– że, synod nic nie zmieni a zapoczątkuje chęć przypodobania się Światu ( jak stało się w Kościele niemieckim ).
Postulaty:
- Aby „Studium Pisma Świętego było dostępne dla wszystkich wierzących” (EG 175).
- Zorganizowanie przestrzeni dla młodzieży, małżeństw i innych grup w parafii oraz okazji do spotkań z innymi osobami, stworzenie przestrzeni na interakcję z drugim człowiekiem. Każda wspólnota katolicka powinna być otwarta na przyjmowanie, a parafia na zawiązywanie nowych wspólnot.
- Odczarowanie wizerunku archetypu „smutnego chrześcijanina”.
- Zmiana w prowadzeniu lekcji religii. Poruszanie aktualnych, ważnych i trudnych tematów.
- Potrzeba aby kapłani mieli więcej czasu dla wiernych, na spotkania z nimi.
- Kapłanów pracujących w parafiach powinna charakteryzować wrażliwość na innych ludzi i dążenie wraz z nimi do świętości.
- Poprawa komunikacji między parafianami, proboszczem i wspólnotami stanowymi.
- Przeprowadzenie ankiety, rozpoznanie problemu dlaczego ludzie nie przychodzą do Kościoła.
2. Słuchanie
Opinie:
- Rolą kapłanów jest uwrażliwianie nas na głos Boga i uczenie jak żyć Nim na co dzień. Jako pasterze mają autorytet, którego powinni strzec. Ważne co mówią, jak żyją aby budowali a nie gorszyli wiernych.
- Słuchanie to nawiązywanie i trwanie w relacji z Bogiem i innymi ludźmi.
Mamy odczucie, że Bóg zawsze nas słucha w różnych wymiarach. W życiu człowieka brakuje często przestrzeni do słuchania innych, co wynika z naszych braków, ułomności i skażonej natury.
- Nie zawsze jestem słuchany i rozumiany przez innego człowieka, ale zawsze słuchany przez Boga.
- Dobry pasterz słucha głosu owiec, zna ich potrzeby, inspiruje i pomaga im je realizować.
Nadzieje:
- Każdy parafianin będzie, wzorem św. Piotra, „słuchał bardziej Boga niż ludzi” (Dz 4,19), bo „Bóg przemówił, już nie jest wielkim nieznanym, lecz objawił się”. Przyjmijmy wzniosły skarb objawionego Słowa” (EG 175).
- Powinniśmy nieustannie podejmować naukę słuchania drugiego człowieka i wysłuchania jego historii, chcąc jego dobra.
- Kościół powinien słuchać, ale nie oznacza to akceptacji i wdrożenia w życie wszystkiego co słyszy.
Obawy:
- Obawa, że decyzje odnośnie podejmowanych działań w parafii, nie będą owocem wysłuchania wiernych, tylko zostaną narzucone z góry.
- Lękiem napawa mała ilość uczestników Spotkań z Biblią
Postulaty:
- Zachęta do doskonalenia naszego słuchania, nauki słuchania w rodzinie: córek/synów, mężów/żon, braci/sióstr, matek/ojców, ciągłej nauki rozmawiania ze sobą.
- Stworzyć dobre warunki do słuchania. Duchowe i materialne.
- Udzielanie odpowiedzi na wątpliwości i pytania wiernych w parafii.
- Słuchajmy Boga przez lekturę Pisma Świętego, sakramenty, uczestnictwo w Eucharystii.
„Aby parafia i wszystkie wspólnoty katolickie proponowały poważne i wytrwałe studiowanie Biblii, jak również promowały jej modlitewne czytanie osobiste i wspólnotowe” (EG 175) według zasady: najpierw słuchamy Boga.
- Nie ma oczekiwanej zachęty ze strony księży do czytania Pisma Św.
- Zapraszajmy ciekawe wspólnoty z zewnątrz.
- Słuchanie głosu rady parafialnej.
3. Zabieranie głosu
Opinie :
- Kościół powinien być wyczulony na głos słabych, oraz głos krytyki. Czy jest na to przestrzeń w Kościele ?
Nadzieje :
- Nadzieja na to, że każdy wierny odkryje swój charyzmat w Kościele oraz treści kerygmatu, aby w sposób prosty i zrozumiały głosić Ewangelię.
- Nadzieja dawania świadectwa wiary, w autentyczny sposób mówienia o tym i znajdowania słów – nie liczymy na to, że wszystkich przekonamy.
- Wiara, że mogę mówić językiem miłości, z szacunkiem dla innych poglądów, zainteresowaniem dla odmienności widzenia świata i Boga, choć bez ulegania tej odmienności i z intencją wspólnego odkrywania prawdy o Chrystusie.
- Każdy parafianin, który pragnie mieć wpływ na sposób funkcjonowania lokalnego Kościoła, ma miejsce i możliwość zabierania głosu.
Obawy :
- Obawa Kościoła zarządzającego i nie zainteresowanego słuchaniem.
- Powinniśmy mieć świadomość tego, że nie wszystkie opinie, również w mediach katolickich są zgodne z nauką Kościoła. Trudno jest obecnie rozeznać co jest oficjalną nauką Kościoła. Nie korzystamy z Katechizmu Kościoła Katolickiego.
Postulaty :
- Zachęcać parafian i wszystkich chętnych do zabierania głosu czy kontaktu pisemnego. Danie im czasu i sprzyjających warunków na rozmowę indywidualną i w zespole.
- Umożliwienie zabierania głosu przedstawicielom różnych wspólnot, również spoza parafii.
- Stworzenie forum do wyrażania opini i dyskusji na stronie internetowej parafii.
- Zwrócenie uwagi na to jakie treści promuję i przekazuję dalej? Czy książki które polecam posiadają imprimatur ?
4. Celebrowanie
Opinie :
- Msza św. jest przestrzenią i czasem sacrum, jest szczytem Bożego działania dla mnie. Uobecnia śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – misterium męki pańskiej. Jest darem dla nas, prowadzi do wspólnoty z Nim. Jest działaniem Boga do którego zaprasza swój lud.
- Msza jest modlitwą wspólnotową, której trzeba się nauczyć. Modlitwa wiernych w intencji mszy św. buduje wspólnotę. Podobnie jak przyjmowanie sakramentów, składanie czy odnawianie przyrzeczeń, aktów zawierzenia w obecności kapłana i wiernych.
- Najważniejszy jest osobisty kontakt z Bogiem, zachęta do wspólnego czytania Słowa Bożego, do odkrywania w Kościele mistycznego Ciała Chrystusa, adorowania Go.
Nadzieje :
- Nadzieja, że Kościół w Polsce przywróci prawdziwą treść Modlitwy Pańskiej na zgodną z tekstem Pisma Świętego : „nie wódź nas na pokuszenie” – Bóg nikogo nie kusi (Jk 1,14), na – „nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie” (Mt 6,13). Chociaż papież Franciszek to rozpoznał i polecił zmianę w 2019r, Episkopat Polski wydaje dokument Komisji d/s Kultu w 2020 i pozostawia treść bez zmian. Tym samym dalej będzie wypowiadana nieprawda o Bogu.
- Umożliwienie uczestnictwa wiernych w Sakramencie Chrztu św. podczas niedzielnej Eucharystii, nie po niej.
- Większego uświadomienia wiernym czym jest Msza święta.
- Wychowanie do aktywnego przeżywania liturgii przez nasze dzieci.
- Pielęgnowanie kultu eucharystycznego wśród wiernych naszej parafii.
- Zróżnicowanie form modlitwy np. cicha modlitwa , wspólnotowa, śpiewana.
Obawy :
- Obawa przed wyludnieniem się kościołów, brakiem kapłanów.
- Obawa przed zbytnią infantylizacją Mszy dla dzieci.
- Niekontrolowanych zmian w liturgii ( głośne modlitwy po Eucharystii ).
Postulaty :
- Wprowadzenie zmiany tekstu Modlitwy Pańskiej. (Nie wszyscy uczestnicy spotkania widzą tę potrzebę )
- Budowanie świadomej relacji z Bogiem w czasie celebracji Mszy świętej i innych spotkań liturgicznych. Organizowanie cyklicznych katechez liturgicznych (omówienie, co dzieje się w czasie Mszy św., znaczenie wypowiadanych słów, postaw, gestów, wyjaśnianie poszczególnych części Mszy św.)
- Przygotowanie do mszy jeszcze w domu, lektura czytań liturgicznych, formułowanie intencji. Wspólne uczestnictwo rodziny we Mszy.
- Szukanie słowa Bożego, które nas porusza, zostaje z nami. Potrzeba homilii dotykających treści wszystkich czytań.
- Potrzeba ożywienia mszy dla poszczególnych grup wiekowych, zapraszania wiernych do udziału w procesjach z darami, liturgii słowa, dbania o oprawę muzyczną Eucharystii.
- Informacja o godzinach Mszy świętej powinna być na osobnej tablicy poza gablotą, umiejscowiona w czytelnym i otwartym miejscu.
- Uwagi na adorację w ciszy, godne przyjmowanie Komunii Świętej, zachowanie się wobec Najświętszego sakramentu.
- Od dwojga uczestników pojawił się sprzeciw wobec przyjmowania Komunii Świętej na rękę i ograniczania w Kościele Mszy św. w rycie trydenckim.
5. Współodpowiedzialni w misji Kościoła
Opinie:
- Dużą rolę w ewangelizacji mają wspólnoty i charyzmatyczni księża. Wspólnoty ośmielają do dzielenia się swoimi darami, kapłani nadają kierunek działań, wspierają duchowo.
- Głoszenie Ewangelii jest obowiązkiem Kościoła. Kościół marzeń to ten, który się rozrasta i żyje Chrystusem.
- Miejmy odwagę być obrazami Chrystusa we współczesnym świecie. Nie dajmy zepchnąć wiary tylko do sfery prywatnej. Nasze „głoszenie powinno przede wszystkim dokonywać się przez świadectwo, bo ono podsuwa tym, którzy patrzą na ich życie, nieuniknione pytania: Co i kto ich pobudza, że potrafią tak żyć” (EN 21).
Nadzieje:
- Kościół, będąc misyjny ze swojej natury (DM2), jako głosiciel Ewangelii, zaczyna dzieło ewangelizowania od siebie samego (EN15). Głoszenie Ewangelii musi być spójne z przykładem życia każdego katolika.
- Każdy wierzący będzie świadomy, że „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś , co się słyszy, jest Słowo Chrystusa” (Rz 10,17).
- Powinniśmy umieć strzec depozytu wiary zgodnie z nauką Kościoła Katolickiego.
- Otwartość kapłanów i wiernych wobec potrzeb i wyzwań współczesnego świata.
- W parafii istnieje nieduża grupa osób, która chętnie podejmuje rożne działania.
Obawy:
- Boimy się głoszenia, choć wszyscy jesteśmy do tego zobowiązani, nie umiemy rozmawiać i mówić o Ewangelii, o Jezusie Chrystusie, w którym ofiarowane jest każdemu człowiekowi zbawienie. (EN 27)
- W naszej parafii przeszkodą do spotkań jest brak dobrego zaplecza socjalnego ( brak WC na piętrach, windy dla osób starszych i niepełnosprawnych, panujące w kościele i salkach zimno ).
Postulaty:
- Należy podjąć działania na rzecz zrozumienia wagi ewangelizacji w parafii i Kościele powszechnym.
- Duch Św. zaprasza nas do odważnej ewangelizacji w naszych rodzinach, wspólnotach, parafiach, miejscach pracy, do rozmawiania o Bogu, Jego planie zbawienia w Chrystusie wobec każdego bez wyjątku.
- Potrzeba szukania metod i środków pomocnych w ewangelizacji, zadbania o ich dostępność i umiejętność ich wykorzystywania w praktyce głoszenia.
- Potrzeba formowania świadomych katolików i wykształconych katechistów, umacnianych Słowem Bożym i życiem sakramentalnym.
- Przyjęcie pod dach domu parafialnego uchodźców z Ukrainy. Pomoc uchodźcom, obrona życia, reagowanie na potrzeby innych.
- Życie żywą wiarą, która daje nam radość, którą możemy dzielić się z innymi.
- Modlitwa za siebie nawzajem, wymienianie w ogłoszeniach zmarłych w tygodniu parafian i wspólna modlitwa za nich.
- Dzielenie się pomysłami, zachęta do działań w parafii, rozwój nowych wspólnot w parafii.
- Spotkania formacyjne młodzieży, pozyskiwanie jej przez sport, zabawę, ciekawe spotkania. Wspieranie jej inicjatyw ( głosy z ankiety parafialnej)
- Uporządkowanie i zagospodarowanie biblioteki.
6. Władza i uczestnictwo
Opinie:
- Na księdzu proboszczu spoczywa największa odpowiedzialność za życie parafii. Ma on decydujące zdanie. Parafia powinna być miejscem naszego duchowego wzrostu, za który też czujemy się odpowiedzialni. Jako parafianie potrzebujemy pasterza, dla którego władza jest służbą.
- Nadużycie władzy biskupów, braki lustracji działań społecznych i gospodarczych Kościoła, tuszowane przypadki pedofilii są m.in. powodem kryzysu w Kościele.
- Kościół hierarchiczny jest następcą pierwszych apostołów, ale historia pokazuje że niestety nie ma w nim jedności.
- Współpraca księży z parafianami powinna się opierać na zaufaniu i otwartości.
Nadzieje:
- Bóg ma plan przeprowadzenia nas przez kryzys w Kościele.
- Gotowość księży do wsparcia grup parafialnych. Obecność na ich spotkaniach.
- Kościół jest miejscem rozpoznawania charyzmatów i zdolności poszczególnych członków w procesie budowania Ciała , gdzie Głową jest zawsze Chrystus.
Obawy:
- Podejmowanie decyzji bez konsultacji jest łatwiejsze, ale nie buduje wspólnoty. Potrzeba zachęcania proboszcza do słuchania głosu doradczego parafian.
- Obawa, że władza w kościele nadal będzie bardziej zarządzaniem niż służbą.
Postulaty:
- Kapłan powinien być wpatrzony w Boga.
- Postulat, aby na rozpoznawanie potrzeb Kościoła i motywacja do działań znajdowała swoje uzasadnienie w dziejach pierwszych wysłanników i ich listach do Kościołów; tam szukać rozeznania obecnych słabości i inspiracji do wzrostu.
- Proboszcz powinien znać swoich parafian, dbać o ich rozwój, angażować do działań wg posiadanych umiejętności i kompetencji, inicjować różne spotkania, słuchać potrzeb parafian.
- W parafii powinna być prężna Rada Parafialna i Rada Ekonomiczna, służące pomocą proboszczowi.
- Proboszcz i kapłani powinni być odpowiedzialni głównie za duchowy rozwój parafian.
- Potrzeba stworzenia stałego grafiku pracy i spotkań parafialnych grup, tak, aby można łatwiej do nich dołączyć.
- Wspierajmy modlitwą kapłanów, aby wytrwali na drodze swojego powołania i wypełniali swoją misję. Miejmy szacunek dla ich powołania kapłańskiego.
Cytowane dokumenty KK :
EG – Adhortacja apostolska Evangelii Gaudium ; Ojciec Święty Franciszek; 2013
EN – Adhortacja apostolska Evangelii Nutiandi ; św. Paweł VI;